Een mens mag toch dromen …

Fuji X-A1 + Fuji XC 16-50mm, 1/200sec, f5.6, ISO200, 50mm

Azuurblauw …

Nikon P100, 1/360sec, f7.1, ISO160, EV-0.3

Sereniteit …

Sony NEX-7 + Sony 18-200mm, 1/125sec, f5.6, ISO1000, EV-0.3, 81mm

Audiogids … in middagslaap …

Nikon P100, 1/250sec, f5.6, ISO160, EV-0.3, 120mm
 

Hier kom ik tot rust …

Canon 5D + Tamron 28-300mm, 1/640sec, f11.0, ISO800, 116mm
 

Rust in Ooidonk …

Canon 5D + Tamron 28-300mm, 1/400sec, f5.6, ISO200, 200mm
 

Woody Decker …

Ik werd vanmorgen wakker met het gekwetter van de vogels, en in de verte kraaide een haan de enige echte kukeleku. Voor de rest waren er de gebruikelijke geluiden uit het natuurlijk biotoop van Velm – net zoals in een romantische film uit de jaren ’60 – uitgezonderd die waakhond met chronische keelproblematiek.
Wat is het toch heerlijk wonen op het Haspengouwse platteland: geen geraas van voorbijzoevende auto’s, geen grootstedelijke multimix van honderd en één geluiden en niet om de haverklap opschrikkende sirenes. Enkel de grote stilte, heel af en toe kort onderbroken door geluidsrimpeltjes uit de natuur …

Ik meende het net nog gehoord te hebben en daar was het weer … Met gespitste oren luisterde ik geconcentreerd en ja hoor, daar was het geluid opnieuw, nu zonder twijfel heel duidelijk herkenbaar: een specht hamerend tegen een boomstam, onze hoogst eigenste Velmse “Woody Woodpecker“! Na de koekoek, de roepi-roepi, de kroet en de poelifinario nu ook een  “hamervogel” in onze contreien.

Ik bleef gespannen luisteren naar deze nieuwe gast en vond het geluid van zijn gehamer toch een ietsje afwijken van dat van zijn soortgenoten.
Ik stond op en ging naar het raam om het van daar beter te kunnen beoordelen …

En toen werd mijn vrees waarheid: onze Woody Woodpecker bleek Black&Decker te heten, zoals Rietje al had opgemerkt …

Sony DSC-HX1, f8.0, 1/720sec, ISO125, 52mm