Mezelf

Kan je een fotograaf doorgronden door naar zijn foto’s te kijken?
Krijg je een idee van zijn persoonlijkheid door naar de balans van zijn composities te kijken?
Is een foto een soort reflectie van het karakter van de fotograaf of gaat het in dit digitale tijdperk enkel maar om het opwekken van illusies?

We worden dagelijks overspoeld door een dusdanige beeldenvloed dat we er nog nauwelijks over nadenken. De maker van die beelden, de fotograaf, heeft er wel bij stilgestaan, tracht er een deel van zichzelf in te leggen. Hij heeft een moment uit de werkelijkheid vastgelegd dat in het verleden bestond, een stukje beeldtaal en spiegel van de tijdsgeest; noem het een indruk of een vluchtige herinnering.
De fotograaf manipuleert die momenten wel degelijk door zijn lenskeuze, invalshoek, ISO-waarde, diafragmagetal en sluitersnelheid. Het is daarom nooit een geheel objectieve waarheid maar een eigen interpretatie van dat moment, die indruk.
Of die momentopname emoties oproept of kunst is blijkt pas achteraf – er zijn geen echte normen.

Fotografie is ook de kunst van het tweeledige: het onderwerp schreeuwt als het ware om camera-aandacht en even later is het net andersom, waarbij “schreeuwen” “zoeken” wordt.
Het eerste is louter toevallig – en vergt snelle maar weldoordachte actie, het tweede is de inwendige stem van de fotograaf die een visuele compositie aandraagt, het omzetten van de verbeelding naar een tastbaar vastleggen …

Met dit gegeven indachtig kijk je misschien net even anders naar foto’s … of is dat niet de bedoeling?

Ik werd geboren in 1955 te Hasselt en liep er school.
Na een aantal jaren gewoond te hebben Velm – Sint-Truiden ben ik nu opnieuw Hasselaar.
Ik ben al een tijdje (gelukkig) gehuwd met Rietje. Sinds 1 september 2013 genieten we beiden van on rustpensioen …

Tijdens mijn opleiding als onderwijzer had ik meer aandacht voor het scheppen van schoonheid door middel van techniek dan voor het louter manuele werk.
Het turen door de camerazoeker groeide bij mij van een “registratie” naar een “gebalanceerde compositie met emotie”.

Ik ben iemand die meer in “beeldtaal” denkt dan in “woordtaal” en de drijfveer voor mijn fotografie is het zoeken naar en maken van de ultieme foto (die ik hoogstwaarschijnlijk nooit zal maken … maar ik geef niet op …).

In 1998 ruilde ik de analoge (Yashica) voor de digitale camera en ging de nieuwe uitdaging aan.
Zowel de ruwe beelddrager als de donkere kamer krijgen vanaf dan een binaire dimensie.
Na de start met een digitale compactcamera (de toen enige betaalbare) stapte ik wat later over naar Canon DSLR’s via een (kleine) omweg langs Olympussen E10 en E20.

Na eerst de Olympus E-10 en E-20, de Nikon CP990, de Canon 60D, de 10D en later de 20D (met tussendoor nog even een Nikon D70 en een CP5700), een Canon 5D (full frame), een Sony DSC-HX1, een Sony NEX-3, NEX-7, Sony RX100, HX300 en Canon 5DMkII (full frame).
Na een omzwerving naar de systeemcamera’s van Fuji (X-T1 en X-E2) heb ik nu terug DSLR’s, de Nikon D7200 en de Nikon D5200 en die bevallen uitstekend …

 

Jaja (Jacques Janssens)

Advertentie