Goede voornemens …

Goede voornemens worden meestal gemaakt bij het begin van het nieuwe jaar – dus nu zo’n twee maanden geleden.
Door gebeurtenissen in de loop van die periode hebben wij onze intenties en prioriteiten in een andere context moeten zien en hebben ze dus noodgedwongen aangepast of herzien.
Eén voornemen is in elk geval gebleven, zelfs meer op de voorgrond geschoven …

Als “fervente wandelaars met hond” hebben we deze bewegingsvorm even opzij geschoven, zonder hond heb je er immers niet zo veel aan (naar onze eigen, subjectieve perceptie van het moment) …
Fietsen zal een meer prominente rol innemen in ons leven!
Naar het schijnt verfrist fietsen de gedachten, werkt het ontspannend en maakt het geest en lichaam lichter dan ooit want bij beweging produceren de hersenen endorfine…
Voor het lichaam is het een zegen – op dat beetje zadelpijn na dan.
Het is daarenboven één van de enige vervoermiddelen dat geen enkele schadelijke stoffen in het milieu verspreidt.

Of we goed “uitgerust” zijn om dit goede voornemen te kunnen volbrengen, dat oordeel laat ik aan jullie over.
Elke vorm van morele en andere steun is uiteraard zeer welkom …

Panasonic TZ5, f 3.5, 1/640sec, ISO100

Advertentie

Vintage, de opvulling van een niche …

Gisteren tijdens de brunch – in het weekend besteden we wat meer aandacht aan ons bed uit schuldgevoel voor de verwaarlozing tijdens de week – welde de vraag plots in mij op …
Moderne, gesofistikeerde, computerchipgestuurde apparaten worden steeds kleiner en laten een grote leegte achter op de plaats van hun voorganger(s).
Wat doen mensen eigenlijk met die nieuw verworven ruimtes?

Even plots als de vraag opdook verscheen ook het antwoord: daarvoor is toch “vintage” uitgevonden!
Die peperdure nostaligische spulletjes zijn momenteel erg in trek en vullen die leegtes op.

Vermits wij geen aanhangers zijn van deze nieuwste hype, maar we ondergaan willens nillens de miniaturisering der dingen, hebben we maatregelen genomen om die ongewenste invasie te voorkomen.
Het vergde wat denkwerk maar het lijkt ons wel te gaan lukken:
– geen flatscreen TV maar wel een beeldbuiskijkkast, die het de kat bovendien mogelijk blijft maken om om via deze tussenstap makkelijk op het hoogste niveau van de boekenkast (zijn uitkijkpost) te geraken.
– een 28-300mm lens in plaats van een 28-135mm levert een mooie extra opvulling van 165mm!
– de twee 15-inch computerschermen werden vervangen door 23-inch HD schermen – een vergroting van in totaal maar liefst 53%.
– onze kater Mozie was zeer in zijn nopjes met de nieuwe krabpaal van 55x55x145cm.
– …

Enige ruimtes blijken evenwel moeilijk aan te kleden en vereisen meer creativiteit en bedenktijd. Vul bijvoorbeeld maar eens een hoek op tussen een dressoirkast en een raam …
Om die niches voorlopig “niet-vintage” in stand te houden werd een trotse Chinese krijger uit het Terracotta Leger in huis gehaald als bewaker van de goede smaak …
En blijkbaar zijn we niet de enigen die er zo over denken.
Als je, net als wij, weerstand kan bieden aan deze hype, laat het maar weten in een reactie 😉 …

Canon 5D + Tamron 28-300mm, f 7.1, 1/200sec, ISO800, 300mm

Ziet U er wat in?

Gepassioneerd amateurfotograaf zijn is voor mezelf een zegen: ik ben vaak gefocust op het “beeld”, ik loop gebiologeerd rond, zoekend naar “iets”.
En dan plots: ja, het is er, ik heb het gevonden!
Mijn vrouw Rietje vindt dat niet altijd even leuk: tijdens een wandeling heb ik ongeveer het driedubbele van de tijd nodig om dezelfde afstand af te leggen en in de auto heeft ze angstvallig haar gordel om, wetende dat ik op de gekste momenten en onaangekondigd op de rem kan gaan staan als ik “het” weer eens heb gezien …
Nu, na al die jaren is ze dat inmiddels gewend en in haar handtas vind je dan ook een literair werk voor die (en andere) wachtmomenten.
Zo blijft onze relatie zowel qua beeld als qua woord gezond overeind met een billijk compromis.

Gisteravond, weet je nog wel, met die micobeninvasie in mijn lijf, stond ik voor de spiegel – met bonkend hoofd, lopende neus en wazige blik. En toch zag ik HET plots!
Mijn niet-elektrisch scheerapparaat (dat ik al jaren gebruik, nog vóór het een hype werd) stond daar met droeve ogen, het hoofd naar beneden afgewend.
Het was alsof mijn vriend de ochtendstoppelverwijderaar zich solidair verklaarde met mij en mijn gezondheidstoestand en dat reflecteerde  in de bus scheergel (schuim is immers uit de mode).

De vraag blijft uiteraard: ziet u er ook wat in? Zo ja, het antwoord is welkom als een reactie …

Canon 5D + Tamron 28-300mm, flits 550EX, f 6.3, 1/60 sec, ISO200, 300mm

Met de beste wil van de wereld …

… zal het vandaag niet lukken om een fraaie tekst te publiceren …
Dat is geheel en al te wijten aan een aantal microben die zich zonder mijn toestemming ergens (tijdelijk) in mijn lijf heeft genesteld.
Dit alles tot grote consternatie van mijn sinussen, neus, oren, keel en mijn totaal warrig en versuft hoofd – niet meer in staat om helder te denken.
Ik sleep me dus van de zetel – waar ik op grootmoeders wijze met 2 kussens, een warme deken, een warmwaterkruik en stapels zakdoeken zielig aan het doen ben (volgens mijn vrouw Rietje) – naar mijn computer.
Voeg daarbij een dosis van een (gekend) paardenmiddel en diverse sprays, en je kent de situatie ten huize van.
Ik ben het aan jullie – mijn trouwe lezers – moreel verplicht om jullie op de hoogte te houden van mijn wel en wee, ook in mindere tijden 😦 .
Zet dus na het lezen van dit bericht zeker je virusscanner aan, en als hij wat vindt, zet het in een reactie.
Dan is mijn uitleg aan de dokter morgen heel wat eenvoudiger …

Canon 5D + Tamron 28-300, EX 550 flits, f 5.0, 1/60sec, ISO800 (vergeten lager te zetten), 70mm

Zachtjes tikt de regen …

Mijn vrouw Rietje wilde aanvankelijk niet dat ik deze foto publiceerde – kwestie van geen “slordige” indruk te wekken bij de bezoekers.
Ik stel haar (en jullie) bij deze gerust: dit is één van de ramen van ons “tête-à-tête” bureau – ons heiligdom der heiligdommen – waar de Pentiums snorren en de breedbeeldflatscreens flikkervrij hun (internet)geheimen prijsgeven.
De foto is genomen vlak na een regenbui (“Ritme van de regen“) en dus treft hier niemand schuld.
Ik heb wel een bepaalde affectie voor dergelijke natuurlijke patronen, toevalligheden ontstaan door een samenspel van elementen – in dit geval regen en wind.
In de vrije natuur ga ik zelfs op zoek naar dit soort chaos die vanop een bepaalde afstand mij inspireert.
In steden vind ik vaak achitecturale vormen die dan plots van op een afstand en onder een bepaalde hoek een fascinerend geheel opleveren – dat uiteraard gefotografeerd moet worden.
De perceptie hiervan is voor ieder individu waarschijnlijk totaal verschillend, maar ik ben in elk geval zonder meer zo’n patroonbewonderaar …
Het zou dus best mogelijk zijn dat jullie vanaf nu ook op zoek gaan naar …

Canon 5D + Tamron 28-300, f 7.1, 1/250 sec, ISO800, 300mm)

Inflatie …

Ik weet niet hoe jullie het doen, maar ik ben iemand die nooit veel eurobiljetten op zak heeft – of beter gezegd in de portefeuille.
Het digitale tijdperk – ik stond ernaar te kijken toen het geboren werd en zag dat het goed was – heeft voor mij weinig of geen geheimen en dus goochel ik met bankkaarten, laat magneetstrippen vakkundig uitlezen en betaal parkeergarages met de Visa-kaarten. Enkele luttele minuten later kan ik dan via mijn homebankingsoftware op de iPhone al zien hoeveel ik heb uitgegeven. Da’s toch handiger dan die pakken biljetten en boodschappenlijstjes, neen?
Er ontstaat wel één levensgroot probleem: ik heb zo ongeveer een …-tal van die bankkaartformaat “voor-alles-en-nog-wat-kaarten”, gaande van zeven kortingskaarten tot en met mijn elektronische ID.

Het gebruik ervan dreigt binnen afzienbare tijd problematisch te worden en de vergissingen zijn nu al legio.
Onlangs nog weigerde een betaalautomaat aan een pompstation halsstarrig mijn SIS-kaart te aanvaarden om te tanken!
Mijn bibliotheekkaart was ongeldig in de boekenwinkel en mijn klantenkaart van de dierenshop bleek niet van toepassing in de “vishandel” …
Met mijn lidkaart van Touring Wegenhulp kan ik onderweg geen lichamelijke defecten laten verhelpen want daarvoor dient mijn Medi-Card en in ergere gevallen mijn Gamma+ kluskaart …
Sinds ik ben overgestapt naar Mobistar krijg ik geen enkel punten meer bij op mijn “Proximus Club Silver Member Card” …
Kortom, het dreigt een janboel van jewelste te worden, een nooit geziene elektronische chaos waarvan mijn portefeuille het slachtoffer dreigt te worden.

Gelukkig gaan we binnen afzienbare tijd naar Italië, het land waar al die problemen vakkundig oplost worden – en waar ze voor elke oplossing een andere kleur hebben …

Canon 5D + Canon 28-135mm – f 5.0, 1/60 sec, ISO800, 75mm

Relativeren …

De huidige techniek is mooi. Mooi om naar te kijken, mooi om het te begrijpen, mooi om het in werking te zien, mooi omdat het zo mooi is op zichzelf of als onderdeel van een groter geheel.
Techniek is ook kwetsbaar, kijk maar naar al die Toyotaatjes die teruggeroepen worden om – al dan niet – levensgevaarlijke onvolkomenheden weg te werken.

Maar wij hebben geluk – of toch niet?
Eén van onze twee bolides (de Ferrari rode) is volgens ADAC de meest betrouwbare kleine auto in Duitsland.
En daar zit het hem nu net … . België, Frankrijk, Zwitserland, Italië, … dat is het favoriete “speelterrein” van onze kleine rode dakloze, maar Duitsland …
En laat hem nu net dáár de meest betrouwbare wagen zijn in zijn klasse!

Je hoort ons echt niet klagen over onze “kleine rode”.
Alles wat niets met het dak te maken heeft functioneert feilloos, zij het soms met iets meer lawaai dan oorspronkelijk bedoeld door de fabrikant, of zitten de Belgische kasseien daar misschien voor iets tussen?
Of zou het de kwaliteit van het Belgische asfalt zijn? Minister van mobiliteit Hilde Crevits gaat namelijk op zoek naar asfalt dat minder vlug slijt …
Vertel dat laatste niet luidop ergens in het buitenland want je gesprekspartners krijgen minimaal een indigestie van het schuddebuiken.
Neen, onze “kleine rode” doet het uitstekend zolang je hem maar niet gebruikt waarvoor wij hem kochten: als cabrio …
Uit het lijstje van kleine cabriootjes kozen we enkele jaartjes geleden uiteindelijk de Mitsubishi Colt CZC Invite.
Een lijst van pro’s en contra’s van alle kandidaten ga ik jullie besparen – maar een criterium was zeker een metalen vouwdak.

Een cabrio, en vraag het gerust maar aan de kenners, is vooral bedoeld om “dakloos” te rijden.
Om een lang verhaal kort te maken: als het dak open is gaan de ruiten soms niet omhoog, als het dak dicht is gaan de ruiten soms ook niet dicht.
Bij Mitsubishi België zoeken ze al bijna 3 jaar naar de oorzaak van het probleem – laat staan dat ze al een oplossing hebben.

Tot wij op een dag zelf met de oplossing kwamen aandraven: we ontmoetten iemand die bij Nedcar aan de Colt cabrio werkt en het probleem is aldaar goed bekend, de oorzaak en de oplossing.
Maar Nedcar, dat is Nederland en niet België en dus twijfelt Mitsubishi België héél erg aan die Nederlandse benadering.
Het is dus niet enkel de uitdieping van de Schelde die voor problemen kan zorgen, ook het dak van onze cabrio begint stilaan politieke allures te krijgen.
En dan beweren de Duitsers ook nog eens dat het de meest betrouwbare kleine wagen is!

Op onderstaande foto zie je onze “kleine rode” met open dak en gesloten ramen – uiteraard een unieke foto die we steeds meenemen naar de garage om te tonen hoe het “zou moeten zijn” als de techniek ons niet in de steek liet – of was het nu een elektronicaprobleem? En deze foto werd NIET in Duitsland genomen …

Panasonic TZ5, f 8.0, 1/200 sec, ISO100

Zonne-energie …

Ik houd niet zo van de winter.
Vrieskoude en lieflijke sneeuwvlokjes zijn niet echt mijn ding.
Van achter het raam – lekker warm binnen – kan ik wel kijken naar die ijzige witte wereld, maar je krijgt me er enkel in als het moet om sneeuw te ruimen, om de oprit zo ijsvrij mogelijk te maken (anders geraken we niet in of uit onze carport met (te) steile helling) of om onze witte keeshond, de “Boens” (+ 05.01.2010) te vergezellen tijdens zijn dagelijkse wandelingen.
Ik heb dus ook maar 1 paar winterhandschoenen, 1 wintermuts, 1 paar winterlaarzen, geen schaatsen, geen ski’s, geen (bob)slee en al zeker geen springschans in de tuin.

Geef mij maar april, mei, juni, augustus en een beetje september! Dat zijn de maanden waarin ik mij thuisvoel!
Ik ben iemand die leeft op “zonne-energie” en ik zet als het ware dat licht om in een soort “joie de vivre”, aangeleverd door mijn privé zonlicht gestookt bio-energetisch centraaltje.
In mijn favoriete maanden voel ik mij ook als het ware een “warmere” mens dan in die andere maanden – uiteraard een subjectief gevoel tot en met.
Dat wil niet zeggen dat ik tot de zonne-aanbidders behoor, je weet wel, die mensen die in functie van een bepaalde “modetint” hun lichaam door een onzichtbare “hand” laten overschilderen.
Enkele strategische plekjes worden “ongeschilderd” gelaten, kwestie van het contrast te kunnen aantonen of het “voor” en “na” effect te beklemtonen.
Ik gun het anderen van harte maar aan mij is dat dus niet besteed, al moet ik toegeven dat ik wel uitermate nieuwsgierig blijf naar die geheimzinnige “ongeschilderde” plekjes …
Maar dat is weer een ander verhaal.

Canon 5D + Tamron 28-300mm, f 8.0, 1/300 sec, ISO800, 77mm

Breekbaar …

Yasmine zong het ooit in “Porselein”:

In het diepste van mijn ziel
Ben ik eenzaam en fragiel
Maar ik staar de wereld aan als een winnaar
En het leven lacht me toe
…

Breekbaar, fragiel, … het wordt nogal vaak negatief geïnterpreteerd.
Het geeft aan dat de ziel niet steeds in overeenstemming is met de taal van het lichaam.
Het is de soms droevige clown in elk van ons.

Maar breekbaar kan ook héél mooi zijn …
Dat hebben we ervaren in het Franse Arques, bekend van zijn glaswerk – cristal d’Arques. Velen onder jullie hebben het ook in de (bar)kast staan.
Bij de fabrieken hoort een gigantische winkelruimte; de meest wonderbaarlijke glazen kunstwerkjes staan mekaar te verdringen, schreeuwen heel discreet om je aandacht en vragen om een prominent plaatsje in je eigen huis.

Bij ons komt er dan steeds een vooronderzoek gebaseerd op de immer terugkerende vraag: “Is het Moosbestendig?” waarbij Moos onze 3,5-jarige kater is die de schoorsteen als zijn eigen acrobatieterrein beschouwt.
Meestal gaat dat gepaard met katerlijke prudentie en de kristallen dolfijn naast “de kus” van Gustav Klimt zijn dus tot hiertoe nog nooit in doodsgevaar geweest …

Maar toch zijn die 4 zinnetjes van Yasmine ook hier een beetje van toepassing …
 

Foto: Apple iPhone 3G[S]

Werkpaarden …

In mijn beroep heb ik nood aan betrouwbare, snelle en efficiënte werkpaarden. Ze zorgen ervoor dat ik mijn werk met diezelfde kenmerken kan verrichten.
En ja, ik geef het (een beetje schoorvoetend) toe: ik ben een grote fan van “functionele” gadgets – een markt die ik nauwlettend in de gaten houd.

De eerste aanzet voor een nieuw “werkpaard” kwam van mijn (nu) voormalige GSM-operator: mijn vriendelijk, kort en duidelijk mailtje aan hun klantendienst was blijkbaar – zelfs na 3 weken – geen antwoord waard. Je moet het maar durven: op hun website via het daartoe bestemde internetformulier vragen wat de beste oplossing is voor je probleem …
Mijn besluit stond toen in elk geval vast: adieu P……. , ik was je 15 jaar hondstrouw – mét abonnement en zeer stipte betalingen. Kortom, jullie verdienen een brave klant als ik niet meer …

Op naar de concurrentie – die met de walvisster (doordenkertje) – en dat allemaal te Nieuwpoort tijdens de voorbije “uitwaaivakantie” aan zee.
Een jongeman met een oprechte glimlach verwelkomde ons en vroeg wat hij voor ons kon doen …
Na een korte, maar duidelijke omschrijving van wat we wensten schoot hij in actie: een met 5 mm ruitjes bedrukt papier diende als strategisch informatieplan.
Binnen de drie minuten stond alles (zij het in krabbelschrift) op papier met duidelijke prijzen, belminuten, aantal sms’jes en gigabytes telefonisch dataverkeer inbegrepen – aangevuld met eventuele geheel vrijblijvende opties. De jongeman bleef daarbij stoïcijns kalm en rustig terwijl de winkel volstroomde met al dan niet potentiële klanten. Hij keek zelfs niet op toen een bende van zeven jongelui de zaak instormde en ongeveer elke aanwezige GSM een beurt gaf – het leek wel op een stevigheidstest – om daarna al de toestellen van plaats te wisselen zodat de gegevenskaartjes niet meer klopten.

We verlieten met al onze bijeengesprokkelde informatie de winkel van M……. in de Albert-I laan en tijdens de lunch bleven we nog steeds verbaasd over deze vriendelijkheid waarmee we als potentiële klant werden bejegend. Dit was iets dat waardering moest krijgen – vonden wij – en we zetten de informatie om in voor ons bruikbare doelstellingen.

Met die doelstellingen op papier trokken we na de lunch terug naar de Albert-I laan 153 te Nieuwpoort.
Na een korte wachtbeurt legden we de verkoper ons “doelstellingenpapiertje” voor en zijn glimlach werd nog breder ..
Om een lang verhaal kort te maken: we hebben nu beiden een M……-abonnement om te “telefoneren” (ook dat kan met een GSM!) en mijn voormalig werkpaard werd in de eeuwig groene rustweide losgelaten en vervangen door hét van hét: een iPhone 3G[s] …

De eerlijkheid gebiedt me te vermelden dat ik ook een tweede zetje kreeg van mijn vriend Jan tijdens een kuiertochtje door de Oostendse binnenstad. Terwijl onze dames hun blikken wellustig lieten vallen op de nieuwe collectie van Delvaux, hadden wij het over efficiënt werken en de instrumenten daarvoor … Jan gebruikt een … ?
Juist … 😉

Canon 5D + Tamron 28-300mm, f 5.6, 1/60 sec, ISO800, 109mm, geen flits